Ernst, familie, vrienden, collega’s, buren van Ernst en andere aanwezigen
Namens de vrienden van de Able Compagnie wil ik het woord richten tot Ernst en u allen.
Het was rond 2011 dat wij met jou mochten kennismaken binnen de Able Compagnie.
We gingen met de bus van Connexxion naar een museum en onderweg was je met Nico in gesprek over onze hobby en je interesse in de geschiedenis van de 2e wereldoorlog.
Niet veel later sloot jij je aan bij de Able Compagnie en stelde jij jezelf meteen op als actief lid.
Actief was je zeker. Altijd bereid om te helpen en vol belangstelling voor anderen. In die tijd met je onafscheidelijke hond Sunny.
Je maakte de notulen op de Able avond en deze waren zeer accuraat opgemaakt. Een letterlijke weergave van wat er gezegd was die avond. Toen je klaar was, stuurde je ze per email naar mij op en 5 minuten laten belde jij mij op om te vragen: “Hoe vind je de notulen?” ik zei dan “ogenblikje Ernst, het zijn 2 A4tjes” en jij zei dan “Man Man Man wat een vergadering he? Op de laatste Able bijeenkomst in september vertelde je mij dat je niet meer kon notuleren, omdat je vanwege je ziekte niet meer in staat was om dit te doen. Maar je zat toch stiekem mee schrijven en je vertelde dat je een schaduwverslag aan het maken was. Hieruit blijkt, hoeveel toewijding je toonde voor de taken die je binnen de Able vervulde.
We genoten van je prachtige verhalen over je belevenissen als buschauffeur, hier kon je uren over vertellen.
Zoals die keer dat het licht van de busbaan op rood bleef staan en, ondanks aandringen van de passagiers, jij niet verder wilde rijden. Pas na opdracht van je leidinggevende ging je door het rode licht want zei je: “regels zijn regels”.
Ook die keer, dat je ruitenwisser vloeistof op was. Je parkeerde je bus voor de supermarkt en kocht een flesje water voor je voorruit.
Ik vertel het nu kort, maar jij maakte er verhalen van, die meer dan een half uur duurden.
In de week voor jouw overlijden hebben we aan de telefoon nog gelachen om al deze verhalen en vroeg ik aan je: “wat was er nou waar van al jouw mooie verhalen”. Je vertelde:” John, in de kern waren alle verhalen waar, maar ik vond het leuk om er een mooi verhaal omheen te verzinnen”. In gedachte zag ik die ondeugende glimlach van jou.
Je verbaasde ons keer op keer binnen de Able Compagnie. Met je mooie voertuigen, een bijzondere GMC-tanker en je Dodge WC 12, die tot in de perfectie waren onderhouden. Maar ook Je mooie displays van film, radio’s en een office desk. Bijzonder was ook je goocheltafel tijdens evenementen waar je de bezoekers mee vermaakte.
In Normandië regelde je een photoshoot bij een Dakota. Bij de ingang de rij belangstellenden voorbij lopend, de kassa voorbij, en als professioneel fotograaf rond en in de Dakota vrolijk plaatjes schietend.
Op evenementen presenteerde jij je als een charmeur, zoals in Dordrecht bij het Museum 1940-1945, waar wij voor de deur stonden tijdens het evenement “Dordt in Stoom”. Geen enkele vrouw ontsnapte aan jouw aandacht en allemaal moesten ze met jou op de foto. “Mevrouw u wilt toch zeker wel op de foto met deze soldaat?” Geen vrouw kon daar nee op zeggen.
Als een partner van iemand ziek was of geopereerd moest worden was jij altijd een van de eerste die belangstelling toonde. Je zei dan altijd als laatste “Geef haar maar een dikke knuffel van mij”
Voordat ik afsluit met een kort gedicht van Toon Hermans. wil ik Annette bedanken namens alle leden van de Able Compagnie voor het begeleiden en mogelijk maken, dat Ernst tot op het laatst aan onze evenementen kon deelnemen. Ook bedankt voor het contact die jij onderhield met de Able’s tijdens de moeilijke momenten van Ernst in het ziekenhuis.
Het volgende gedicht vat treffend samen wat Ernst voor ons betekende, en het herinnert ons eraan dat hij altijd in onze gedachten zal zijn.
‘Gedicht.
Waar je ook bent, ‘k zou het niet weten
Niet in afstand of tijd te meten
Maar ik heb je in mij.
Daarom ben je zo dichtbij.
Ernst…….”We’ll Meet Again”
